یکی از برجسته ترین صفات خداوند؛ ((رب)) است،بمعنی دارنده و سرپرست و صاحب حق،نه ((پروردگار))،چون در این صورت باید ریشه اش ((ربو))باشد.اما بگفته ای،رب معنای تربیت را نیز در خود دارد،زیرا دارنده و سرپرست،تربیت کننده و آموزنده نیز هست و بنابراین ،رب مفهومی وسیع تر و غنی تر از مربی دارد.رب هم مسئولیت همه جانبه انسان و جهان را داراست و هم بر آنها حق مالکیت داردو هم پیوند رب با انسان پایدارتر و نزدیکتر از رابطه مربی با انسان است.

رب هم آموزگار و هم پروردگار اوست و از طرفی،هدف غائی از خلق و زندگی و تربیت انسان نیز در این اصطلاح است(صاحب یک موجود آنرا بگونه ای میپرورد که با خواست خود و راه و مقصد خود و حتی خلق و خو و شخصیت خود سازگار باشد).گذشته از آن،((دارنده)) بیشتر از ((مربی))خود را در تربیت موجودی که از آن اوست مسئول احساس میکند و دلسوزی و جدیت بیشتری نشان میدهد.بنابر این ((رب))را باید خداوند یا خداوندگار معنی کرد نه پروردگار،با علم به این نکته که خداوندگار،طبعا،پروردگار نیز هست و حتی پروردگارتر!